नारायण पोखरेल

किन विवश यो जिन्दगी
हाँस्न खोज्छ नाच्न खोज्छ
उमङ्गमा बाँच्न खोज्छ
तर विवश किन यो जिन्दगी

सुन्य भइ रहेछ मन तिमी बसेर हो कि
सुन्य भइ रहेछ मन तिमी नभयर हो कि
अवाक भाई रहेछ मन तिमी न देखेर हो कि
यसै मरे झै छ मन तिमी न बोलेर हो कि

के छ यो शुन्यमा जो म खोजी रहेछु
दीन रात को भ्रम छ सास चाली रहेछु
जागा छु सुती सुती उठने चाह छैन कि
मृत्यु छ साथी यक हाँस्ने चाह हुन्न कि

ईतिहास लिपिबद्ध छ
उठेर सोध्दैन खोज्दैन
गलत लेखहरू होइन भन्न सक्त्तैन
मारकाटका ती विविध पटाक्षेपहरू उठाउन सक्दैन
किन्चित उसको धरातल लेखको लेखनीमा

खुसी छरी हृदय यो छमछम नाच्छ
तिमी मेरो मिठो मान्छे मनै मेरो हाँस्छ

सपनीमा आउने तिमी विपनीमा देख्छु
रहरका मोती दाना तिमीसँगै टिप्छु

मनको खोज्दै बिसौनी जीवन जाने भो नि
मुस्कानले मार्छन् कति गाउँकै तरुनी

हावा चल्छ हरर छोई हिंड्छ नि
समाई राख्न सकिन्न माया फेर्छन नि

उघारेर पर्दा हेर्न खोजेछु तिमीलाई
मेरो चन्द्र लाई
मेरो सहारलाई
मेरो किनारालाई
चहक आँखामा परेर आँखा निस्तब्ध छ
मन सुन्य छ
कता छु म भ्रमित भइ रहेछु
तिम्रो जिस्मानी गन्ध्ले आन्दोलित छु
शरीरका पुर्जा पुर्जा उन्मादमा उद्गेलित छन
संयम तोडदै बाँध भत्काइ रहेछन
बाँधियर अंगालोमा स्वर्णिम आनन्द मा निर्लिप्त स्वर वीहिन
निस्चल गती हीन
आत्मा प्रोज्वलित भय झैं
लालित्यको पुन्ज मा समाहित छु म
भो न चलाउ
म निश्चल अभिभुत छु म

हिडेका यी पाइलहरु
डोब बसेका छन
तप्त घाम्मा आँखाका पसीना पुछियका छन
मर्न अब पर्खन पर्दैन
मृत्यु बोलाउदै छन
बात्वर्णिय पिडाले
आयु छोटाउदै छन
मन्का उदगार रहित धुलो र धुँवाले
यो मृत्युको शहर
भानुभकत्त्को ऋड०गार छोटाऊदै छ
आयु खोटाऊदैछ
असहज बोकेर थलियको छ
यहाँका नेता बहुरिन न सकेर
खाई भट्टीमा लडेका छन
ब्यभिचार पाखण्ड्मा अल्झियार चिच्याइ रहेछन
छत बीक्षत पारेर देश
मराणसन छन
वृद्ध झैं ती मराणासन्न छन

सुन डकारे
ठेक्दार डकारे
सिन्डीकेट डकारे हे
उखान टुक्का भोट संगाली
देश डकारे हे
पारे नाक पचाहत्तरको
शैली सुन्य काम को
न टेर्नी भय ज्यामी
सेवक
जहज डकारे हे

बन्स को पिटाइ झ्याली बालुवाटार भाँडे हे
सर्बोच्चमा धोती फेराइ
बिरालो डाके हे
खेदेउँ देउवा कानुन नासक
खेद ओलि हे
काम लाई जागीर
ठेक्का होइन
भोट फिर्त आज तिमी माग हे
यी अत्याचारी
भ्रष्टाचारी
बलत्कारी का पोषक हे
ढाल्न अब
बाली राँको आज यीन्लाई झम्ट हे
पोल यीन्लाई
झोस यीन्लाई
गाउ गाउ खोच पाखा समतल हे
बनाई नागो ठोकी कोर्रा
अब ठिक गराउ हे
हाम्रा रगत पसीना ती
तप्त घाम्का कमाई

दुर छौ के ईसारा । बेदना यो पुग्छ र्
चाह तिम्रो हृदय को कन्हा यो रुक्छ र
धक धक छ मुटु मेरो त्यो मुटु जोडन
कहिले मिल्ने मुटु दुई माया प्रीती जोडन

धडक्यो अचानक नै दील
पाइन तिम्रो
त्यो आहट
त्यो सुगन्ध
त्यो कटाक्ष
बाँधिएको मेरो मन

रंगमंचमा दुइटा पर्दा धनीको अनि गरीवको
यकातिर लड्छ भोको निद मिठो तन छ खाली
अर्कोतिर खाना ठसमस छैन निद्रा गर्छ गाली
ब्यन्जनले आउन्न निद्रा परिश्रमको भोको देह
बुझोस के लन्ठु मानव छैन पाचन त्यो अग्नेह

वताऊ अव कसो गरी मनमा भाको माया
छवि चित्र आउदैन अन्तर भाको माया
दिई केही कोसेलीले रोज्दिन म माया
मनले दिने मुखमा म खोज्दिन माया

मन असार छ तन असार, प्रभु आई लाउ पार
मन्द छ बुद्धि, छैन शुद्धी, पाउने कसरी पार

जटिल छ माया, गडदै मन्मा, छुटाई अब लाउ पार
तृष्णा सारा जक्डिरहेछ, मन मष्तिक खैंचिरहेछ

न मरी कोई त्रिप्त हुन्छ र पछि पनी को देख्छ र
कसले चाहना छाडेर परम पद त्यो खोज्छ र
त्यागी भन्ने ,रागी अनुरागी,चित्त के छ ? मन्का बागी ?
खोजी जग्मा हिडछु निरन्तर ,पाईन्न त्यो सन्यासी त्यागी !

आधार के यो प्यारको
आन्खा हो कि रुप तिम्रो
कि यो धुक धुकी
यो हाम्रो प्राण को

प्रेम भनेउ भेटेओं
बानी परेछ हाम्रो
चाह बढ्यो शरीरको
हो र के प्रेम त्यो हाम्रो

नश्वर शरीर यो प्रेम अढाउने
हुन्छ र आधार
आसक्त्ती नै हो कि
प्रेम को नव सार

ब्यर्थ किन तडप
भौतिक चाह नै भयो
हो र त्यो प्रेम
बितिष्णा न भइ त्यो बढ्यो

कति छन् यौवनाहरू कति प्यासा मनहरू
हुँदैन संयोजन टुटेका कति दिलहरू
एक्लो हुन्छ रातहरू एक्लै हुन्छ वासहरू
मिलन गाह्रो दुवैको बुझाउन प्यासहरू

झेलेको छु वेदना मैले लेखेको छु चोट्
देख्ने आँखा लोलाउछन खोज्छन कोइ खोट्
पिडा आफ्ना हुनेहरु पिडा बुझिदीन्छन
अहम बोकी हिडने हरु अरु लुटी हिडछन

प्यासा छन ती ऑखाहरु चलवलाई रहेछ ओठ
लपलपाई रहेका जिव्राका ती तिम्रा लोभ
हेर्छु मुहार त्यो खोजी रहेछ नव वहार
आऊ वुझाऊ तिम्रा मादक चाहनाका छाल

प्यासो छ मन प्यास नै जगाउछ
अध्यात्म कन्हा त्यो टाडै हराउछ
पास काम छट पटी जीव छट्पटाउछ्
रीक्त्त देख्छ संसार तर बैराग हराउछ