दुनियाँलाई आफ्नो जालमा फसाउन कसैले धनप्रसादसँग सिकोस् । उ गाउँको मुखिया, महाजन, अन्नदाता, ऋणदाता, के थिएन । गाउँलेहरू पनि अड्को पड्को पर्दा धनप्रसादलाई नै गुहार्न पुग्थे । एकपटक धनप्रसादसँग गुहार माग्नेको जायजेथा अजिङ्गरले आहारा निले झैँ निलेर डकारसम्म पनि नगर्दासमेत गाउँलेहरूले उसको मुखेन्जी चुँक्क बोल्दैनथे । गाउँमा कसैको बाख्रो, पाडी, राम्रो देख्नासाथ साम, दाम, दण्ड, भेद आदि सबै प्रकारको हतकण्डा अपनाउँदै लैजान पछि पर्दैनथे धनप्रसाद ।
आज गाउँमा एउटा छाडा भैँसीको हल्ला चलेको उसले पनि सुन्यो । गाउँलेहरू कसैले पनि आफ्नो भनेर दावी नगरेको पनि थाहा पायो । गोठमा गएर हेऱ्यो सबै भैसीहरू मस्त उघ्राएर बसीरहेका छन् । उसले मनमनै सोच्यो यत्रा भैँसी अटाएका छन त त्यो एउटा कसो नअटाउला । यदि कसैले लाँदैन भने म यतै ल्याउँछु । ऊ फटाफट हल्लाखल्ला भएको ठाउँतिर हानियो ।