पत्रात्मक कथा

बाबा तपाईं आरामै हुनुहुन्छ ? साह्रै खुसी लाग्यो । मलाई यति साह्रो तकलिफ गरेर हेरचाह गर्न फेरि आउनु भएकोमा । दुनियाँ स्वार्थी छ । तपाईंको मुसुमुसु चेहराको सम्झनाको झोँकाले तपाईं आउनु भो भन्ने थाहा पाएँ, मैले साथ पाएँ । तपाईंको दुनियाँ र मेरो दुनियाँ फरक छ । मैले तपाईंलाई भ्रूणको हत्या नगरौंबाट मेरो पहिलो सन्तानलाई भेटेसरी भेट्ने चाहना राखेको थिएँ तर त्यो बाटोमा जानु अगाडि नै तपाईं आइपुग्नु भो । यत्ति साह्रो आजसम्म पनि मलाई हेरचाह गर्नुहुन्छ । यो मैले सोचेको पनि छैन । तपाईंले सोच्नु होला मलाई कत्ति डर लाग्छ भनेर । तर होइन म कुनै पनि डर मान्दिन । बरु तपाईंको मुस्कान मलाई मनपर्छ । तपाईं अग्रज हुनुहुन्छ । तपाईंको भुसुनाको रुप देखेँ । तपाईंको बत्तीकीराको रुप देखेँ बिपनीमा भने सपनीमा लेटिएको उत्तराङ्ग सशरीर साक्षात दर्शन पाएँ ।

साउनको उर्लदो भेलसँगै वगिरहेका त्रिसुलिका भेलहरूसँग साएद आज उनको आसुहरू पनि अन्तिम हुन सक्छ यही सोच्दै छिन उनी । त्यसैले अन्तिम यी पलहरूसँगै वर्सिरहेका मेघहरूसँग रुझ्दै उनी सारा आसुहरू वगाउन चाहन्छिन अनि ती आसुहरूसँग सारा चोटहरू । लाग्छ ती मेघका प्रत्येक थोपाहरू आज उनको लागि अन्तिम हुने छन । साच्चै

सि‌खडाज्यू मलाइ एउटा लेख युनिकोडबाट प्रीतीमा परिवर्तन गर्नु परेको छ । अनि आवश्यक पनि छ । कृपया उपाय दिनु होला । कसरी यसलाइ त्यसो गरिन्छ लिङ्क दिएर सहयोग गरिदिनुहोला म अााशावादी छु । धन्यवाद । तपाईँको होम सुवेदी ।

मेरी प्यारी प्रियतमा
अनमोल माया अनि अनगिन्ती सम्झनाहरु

प्यारी तिमी मेरी जिन्दगी हौ । जिन्दगी एउटा यात्रा हो भने तिमी मेरी सहयात्री हौ । जिन्दगी एउटा बगैचा हो भने तिमी त्यसको सुन्दरता हौ । जिन्दगी एउटा कथा हो भने तिमी त्यस कथाकी मुख्य पात्र हौ । जिन्दगी यदी तपस्या हो भने तिमी मेरी बरदान हौ । जसरी सहयात्री विनाको यात्रा कठिन हुन्छ, सुन्दरता विनाको बगैचा कुरुप हुन्छ, पात्र विनाको कथाको महत्व हुदैन अनि वरदान विनाको तपस्या निरर्थक छ त्यसरी नै तिमी विनाको जिन्दगानी निरर्थक, महत्वहिन, कुरुप अनि कठिन छ ।

पराई प्रेयसी आशा……

रेगिस्तानबाट अन्तिम प्रेमोपहार, नयाँ जीवनको शुभकामना सहित ।

आशा र म एकै छिमेकका बसेरा हौ । मैले थाहा पाए अनुसार आशाले मलाई मनपराउथी तर भन्न डराउथी । हामी दुईकै पानी भर्ने पधेरी एकै थियो । एकदिन साँझपख उनको र मेरो पधेरीमा भेट भयो । मैले उसलाई छेड हानेँ, “के हो, आशा यति साँझ पधेरीमा ? चक्रर छ जस्तो छ नि ?”

मेरी दिलकी साम्राज्ञी हेमलता,

अन्तिम पटक सप्रेम सम्झना !

म छु यहाँ, तिमी छ्यौ त्यहाँ । सरकार छ उहाँ, भोकमरी छ जहाँतहाँ । खबर छ मकहाँ, महङ्गी छैन र कहाँकहाँ ? तिमी कहाँ पनि त्यही होला, म कहाँ पनि यही छ । अतः महङ्गीले शिखर चुमेपछि, हाम्रो प्रेमले पनि शिखर नचुम्ने कुरै आएन । शिखर छुनुको अर्थ अब अर्को ठाउँ छैन । अब जाने र पुग्ने अर्को ठाउँ छैन । अब प्रेम प्रकट गर्नु छैन । अरू-अरू पत्र लेख्नुको कुनै सार्थकता छैन ।

प्रिय मित्र भुनेश्वर,

वाल्यसखाको न्यानो सम्झना !

म यहाँ सुखी र खुशी छु । त्यहाँ तिमी पनि कुसल मङ्गल छौ भन्ने कुरामा आशावादी छु । यो लक्ष्मणेले किन चिठी लेखेछ भनौला । एउटा विशेष कामले नै चिठी लेख्न बसेको हुँ । त्यो विशेष कामका वारेमा अहिले नै बताइहालेँ भने ममाथि अन्याय हुनेछ, मेरो अन्तस्करणमा खलल पुग्नेछ भन्ने पक्का छ ।

प्रिय मित्र

सप्रेम सम्झना !

यहाँ म र मसँग सम्बन्धित सबै कुराहरू ठीकठाक छन् । त्यहाँ तपाईं र तपाईंसँग गाँसिएका कुराहरू पनि ठीकै छन् भन्ठान्छु । चिठ्ठी नलेखीकनै नहुने त्यस्तो कुरा त केही थिएन तर जीवनका उकालीओरालीका अनुभवहरू बाँडचुड गर्नाका निम्ति लेख्न बसेको छु ।