रमेश भट्टराई सहृदयी
बधशालाको शहीद
एकजना एक्काइसौँ शताब्दीका सुटेकबुटेक मान्छेको मुखमा मासुको सानो टुक्रा अड्किएकाले, निकाल्नु परेकाले हस्पिटलमा जाँदा लाइनै बस्नु परेनछ । उनको कोट कालो थियो । ठूलो मान्छे सोचेर बेग्लै सम्मान भएको रहेछ, मान्छेको लामो भीडका बीचबाट १५० किलोको माला लगाएर भव्य स्वागत गरिरहेको स्पष्टै देखिन्थ्यो । त्यसपछि ती बुज्रुक पढालेखा मानिसले गोरुगाढामा चढेर रमाइलोसँग तराईको दृश्य नियालेको खबर पत्रिकाले पहिलो पानामा सचित्र छापिदियो । चिकेनलाई करेन्ट लगाइरहेको, तिनलाई समातेर त्यो मेसिनमा फालेको दृश्य देखेर उनी सेल्फी खिच्दै रमाइरहेका थिए । म छेउमा बसेर ती गोरुका पसिनाका धारा देखेर त्यो टट्यानपुर घाममा तिर्खाएका गोरुको वेदना सुन्दै थिएँ ।
कालोधनले चल्छ राजनीति
विकासे भाषण, स्वार्थी जलप कालोधनले चल्छ राजनीति
पाइन, पैसा, पावरले सोझाकै पसिनामा फल्छ राजनीति
चुनावमा असम्भव केही हुन्न, सबै जनता चिन्छन् नेताजी
जिते बिर्सिन्छन्, हारे कुर्लिन्छन्, प्रतिशोधसँगै जल्छ राजनीति
सिउँदो पखालियो, काख रित्याइयो तर माला लाउँछन् उनै
विकासको नाममा कमिन्छ दाम निरीह नै छल्छ राजनीति
बहुआयामिक देवकोटा, युग र स्वच्छन्दतावाद
एउटा पाटो अभावमा रम्ने जिन्दगीको, अर्कोतिर शैक्षिक समुन्नतिभित्र दूरदृष्टि सजाइएका कुरा त्यसमा पनि साहित्यभित्र प्रकृतिका कुना कन्दरा चियाइएको; खुला बहुआयामको फाँटमा अङ्कित लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको नाम आजका सुकोमल बालहृदयदेखि बयोबृद्धका मनमस्तिष्कमा लिपिबद्ध प्रायः नभएको लाग्दैन । कलम कल्पनाको सागरभित्र वायुको गतिमा दौडिएका विलक्षण भाव लहरी जीवन्त छ, महाकविको आशुकवित्व प्रभावभित्र ।
एउटै घर
सबै रुन्छन् देख्छु मकन मन पोल्यो घरिघरि ।
सबै बोक्छन् भारी जगत भरको लोभ पगरी ।।
कसैले बोल्दैनन् जगत सब मित्रै जन भनी ।
म उस्तै ऊ उस्तै सकल जनको स्वास नभनी ।।
सबै खेल्छन् कुस्ती तर यी धरणी रक्त लिँदिनन् ।
उनी यौटै सन्तान् जगत जनमा भेद दिँदिनन् ।।
तिमी मेरै सन्तान् नगर झगडा आपस महाँ ।
उनी भन्छिन् सारा जगत सब यौटै घर यहाँ ।।
- « Previous
- 1
- 2
- 3
- Next »