सुजन बुढाथोकी

विश्वभर सोझासाधा र निमुखाहरुको
घरमा अपराधी आएर
अनि उनीहरुलाई सताएपछि ।

डुबिरहेछ डुङ्गा सुतिरहेछ माझी हारगुहार के गर्नु?
जति नै चिच्याए पनि यहाँ हुँदै हुदैन उद्दार, के गर्नु ?

१)
जसरी खाली र फोहोर जमिनमा झार उम्रिन्छ
उसै गरी दुषित दिमाखमा खराब विचार उम्रिन्छ
पैला चट्टानमा खियाऊ आफूलाई काममा लगाऊ
तिमी फलाम हौ, र तिमीमा आफै धार उम्रिन्छ

ओ नायिका
के सोचिरहेकी छौ
चुपचाप चुपचाप स्थिर छौ
आखिर किन बोल्दिनौ ?

सुन्दर युवती राधाको चाह थियो
कि जीवनमा एउटा इमान्दार
केटासँग प्रेमविवाह गरेर।
परिवार बसाउने ।

असङ्गख्य पुरुषहरू आए
नारीवादी कुराहरू सुनाए
अनि उनलाई फकाए फुल्याए
र बिस्तारै उनलाई आफ्नो
मायाजालमा फँसाए ।

खानका लागि एक गेडो चामल छ न दाल छ
ऊ गरीब हो जस्को घरमा केवल अनिकाल छ,

शीतलहर बढ्दो छ न एउटा गतिलो घर छ
गार्हो छ गरीबको जिन्दगी बहुद कष्टकर छ

एक पल पनि रमाइलो यो जिन्दगानी भएन
केवल तिमी बिना सफल मेरो जवानी भएन

मैले हेरेकै हुँ आँखा अन्तै फर्कायौ, क्यै छैन
आखिर माया नगर्नेलाई मन परायौ, क्यै छैन

ए ! मन र मुलुकलाई माया गर्छु भन्नेहरू हो
मेरो देह यो देश तिमीले नै नङ्गग्यायौ, क्यै छैन

हुँदै हुदैन यहाँ कदापि मूल्याङ्कन हुदैन
जबसम्म तिम्रो प्रसस्त श्रोतसाधन हुदैन

के छ कसो छ कुनै हाल खबर चाहिंदैन
त्यो कुन मान्छे हो जस्लाई घर चाहिंदैन

सुरुमा शङ्केत त्यस्तो उसैले फालेको हो
यसैले त्यो रात मैले कपडा फुकालेको हो

मात्र एकपटक खोसिएको छैन निरन्तर खोसिएको छ
संसार खोसिएको उसको बाँच्ने अवसर खोसिएको छ

उत्ता अदालतले निवेदन दिन पनि दस्तुर माग्यो
श्रीमान म मजदुर हुँ र मेरो ज्यालादर खोसिएको छ

डुबिरहेछ डुङ्गा सुतिरहेछ माझी हारगुहार के गर्नु?
जति नै चिच्याए पनि यहाँ हुँदै हुदैन उद्दार, के गर्नु ?

यो देशमा कोरोनाकै कारण नौजवान मरेर जान्छन
अनुसन्धान गर्दै चिहानमा आउँछ पिसिआर, के गर्नु?

बिन्ती आज मेरो यो छातीमा बन्दुक नपड्काऊ
मेरो देशमा दीपावली छ
बरु आऊ तिमी पनि मेरी बहिनीको टीका लगाऊ
मेरो देशमा दीपावली छ

दाजुहरू हातमाहतियार र गर्धनमा गन बोकेर भन्छन (२)
भाइ भारतका गान्दी बोलाऊ
र यो देशका बुद्धहरुलाई जगाऊ
बरु आऊ तिमी पनि मेरी बहिनीको टीका लगाऊ
मेरो देशमा दीपावली छ

सिमानामा अब एउटा वीर गोर्खाली चाहिएको छ
त्यो हाम्रो हो र हामीलाई महाकाली चाहिएको छ

मैले जति नै आलि लगाए पनि ऊ भत्काइरहन्छ,
सायद उसलाई सोझो हैन छिमेकी जाली चाहिएको छ

रुवाउने प्रेम क्षणिक हो र याद स्थायी हो
मलाई डुबाइने तिम्रै मायाको गहिराइ हो

ऊ फेरि मागिरहेछ दश हजार घरभाडाको
के गर्नु ? नाताले हामी आफ्नै दाजुभाइ हो

जब दिनभरि काम गरेर
अनि रातमा गलेर
म घर आउछु ।
तब म सबैभन्दा पहिला
आफ्ना औलाहरू उठाएर
उनका ओठहरुलाई सुम्सुम्याउँछु
मायाले छुन्छु उङ्को दिल
अनि उनका हरेक सम्वेदनशील अङ्गहरू थिच्छु