अर्थ्याउन, बर्थ्याउन, घिच्रो तेर्साउन सक्ने
एक हुल साँढेहरू बिजुली पानी चुम्दै, झुल्दै
चारै खुट्टाले दाँया बाँया भित्तो नाप्दैछ ।
साँढे-डुक्रन्छ
साँढे-उफ्रन्छ
साँढे-लेघ्रो तान्छ
साँढे-तिघ्रो उचाल्छ ।।
जोत्न नमिल्ने-साँढे
पोत्न नमिल्ने-साँढे
हानेर
डुक्रेर
सिङौरी खेलेर
धुलो उडाएर
अरुको अस्तित्वलाई पटक्कै मान्दैन ।
सौम्य
गगनमा कावा खाँदै
पवनको बेगसँगै एक हुल
शान्ति दुत
स्यम्भुका निश्चल,शान्त र
निश्कंलक आँखाहरूमा उत्साह भर्दै
पशुपतिको घण्टासँगै
टङ्ग,टङ्ग,टङ्ग स्वर घ्वनीमा
उत्प्रेरणाको शङ्खघोष गर्दै
नयाँ आकाश,आकार,आकाक्षाको सदबीउ छर्दै
बुद्धका दुई आँखा ज्ञान र शान्ति भर्दैछ ।।
आज उडान भरी अंहकारले आत्माहत्या गर्दैछ ।।
पश्चिमतिर सुने
औंला भाँची गुने
बिचरा मेरा दुई भाइको ह्त्या गरिएछ ।
पाशविक, दर्दनाक हत्या गुरुको छोरालाई
तीन तीन चोटि पक्रिएको रैछ असत्ति मोरालाई ।।
छापाहरूमा आजकल चित्कार देख्छु ।
मनभित्र गाडिएको तरबार देख्छु ।।
बेइमानी रजाइँ हुने काँडाबार देख्छु ।।।
कवि हुनुको नियति कला सकिए म कसरी कलात्मक शुकामना दिऊँ ।।
एउटा मजदुरले
आफ्नो श्रम,सिप र जागर बेच्यो
ठेकेदारले सिमेण्ट,वालुवा,गिटी घिच्यो ।।
यसपाली बिचरा मजदुरलाई
बल्ल बल्ल दसैं आएको छ ।
ठेकेदारलाई सधैं दसैं भएको छ ।।
साहुको
तमसुकमा
ल्याप्चे हानी दुई हल गोरु
सयकडा पाँचमा सुत काटे
दिन,रात,महिना,बर्ष र जुगसम्म
उस्को घर खेत बन्धकी साहुले फिर्ता दिएन ।
बैक,सहकारी,फानाइन्समा छिर्न बिचरासँग चप्पल थिएन ।।
जब खहरेले मलाई तिम्रो बारेमा साउती गर्दै केही सुनाए म जाबो पत्थरको के मुटु हुन्छ ? भनी पन्छिए,जब लतिकाले हौसिदै तिम्रो व्याख्या गर्न लागे म आँफै ‘म पत्थरको देबता होइन भन्दै दीप श्रेष्ठसँग गुनगुनाए’ जब मेरा खुट्टाका औलाहरु पत्थरसँग साक्षात्कार भए अनि बगेको रक्तको प्रभाव नगरी म पत्थरसँग बात गर्न लागे ।
मेरो आड,
मेरो भरोसा,
मेरो अस्तित्वले
जगत छ,तिम्रो जीवन छ,
फगत्
कहिले देबता भई तिम्रो शिरमा हुन्छु ।
कहिले तुच्छ पत्थर भई भिरमा हुन्छु ।।
आलिगन र बरखिलाफको दोधारमा हुन्छु ।।।
तैपनी,चुपचाप । म पत्थर ।।
