भाग छिटै कोरोना
बसेको छु घरमा
बन्दी चरी भएर
दुःख पीडा सहेर
अब कहिल्यै थुन्दिनँ
सानी राम्री चरीलाई
बुझेँ दुःख पीडा त
यो जिन्दगीभरिलाई
कुँजिन त गाह्रै भो
दिन बिताउँन साह्रै भो
वनमा उड्ने चरीलाई
कस्तो होला बरिलै !
फ्याँक्छु आजै पिँजडा
मनको दुःख बुझेरे
पर्दैन बाँच्न तिनले अब
आँसुमा नै रुझेर ।
– ललिता ‘दोषी’
बुद्धनगर काठमाडौँ