ज्ञानुवाकर पौडेल

देख्नमा ऊ साह्रै हतास लाग्थ्यो
जिन्दगीसित थियो कि ऊ निरास लाग्थ्यो

शङ्का के अब पनि उसको बयानमा होला
क्यै न क्यै दम त उसको अडानमा होला

खण्डहरमा परिणत घर भएछ
हताहत यहाँ धेरैको रहर भएछ

नदेखौं क्यारे सपना अब नयाँ आवासको
निकट छ जब भविष्य मेरो बनवासको

चित्त अहो सबैको सानो लाग्यो
जमाना यो सारै बिरानो लाग्यो

नजरमा तिमी छाइराख्यौ
याद खूप आइराख्यौ ।

बर्बाद घर नहोस् कसैको
खरानी रहर नहोस् कसैको

वि.सं. २००४ सालमा काठमाडौँको गौशालामा जन्मनुभएका ज्ञानुवाकर पौडेलको अन्य विधामार्फत् साहित्यमा प्रवेश ज्ञानेश कान्तिपुरेका नामबाट वि.सं. २०३० मा भए पनि, गजलमा प्रवेश चाहिँ २०३५ साल असारमा अभिव्यक्तिमा प्रकाशित छ शेरको गजलबाट भएको हो ।

फेर्नुपर्ने संस्कार छ आफ्नो
नयाँ नौलो विचार छ आफ्नो ।

बिर्सन पनि गाह्रो लाग्छ
सम्झन पनि अप्ठ्यारो लाग्छ ।

जारी छ अझै सफर आफ्नो
भएर पनि छैन घर आफ्नो

कविता उसले राम्रो लेख्न थाल्छ
पीडा जसकेा धेरै पाक्न थाल्छ
देख्छन् फुलेको जब आफ्नो केश
मन्दिर तिर अनि ऊ लाग्न थाल्छ ।

कस्तो रहेछ त सहर था भो
मान्छे हुन् कि प्रस्तर था भो

लाग्यो आखिर ठूलै बात
समाउँदा मैले तिम्रो हात

देखिनँ आँखा प्यास लाग्दा
पिएर पानी सोधेँछु जात

पहिले लाग्थ्यो पैसाको नशा
अचेल लाग्छ रूपको मात

मिल्दैन विचार आफ्नो त घरमा
पुरानै छ संस्कार आफ्नो त घरमा ।

गिरेको ऊ आफ्नै नजरमा रहेछ
बदनाम निकै यो सहरमा रहेछ

मेलजोलमा छैन रुचि पटक्कै
चाख धेरैलाई टक्करमा रहेछ

आसन्न मृत्यु खोकी राख्यौ
बोझ जिन्दगीको बोकी राख्यौ
गाँस्यौ नाता अँध्यारोसित
उज्यालो सधैँ खोजी राख्यौ

अग्लो त्यो पहाड चढे पो हुन्थ्यो
जे देख्छौ क्षितिजमा पढे पो हुन्थ्यो