कविता
ग्रन्थ सूचि
अनुसन्धानको सिलसिलामा
पाठ्य-सामग्रीको सूचि तयार गर्ने विद्यार्थी
आफूभित्र हराएर
बडो चिन्तित मुद्रामा लेख्दै हुन्छ,
उसले तयार पारेको सूचिभित्र
सम्पूर्ण विषयहरु आ-आफ्ना उपसंहारसँग
आफै टोल्हाएर
चुपचाप बसेकाछन्, त्यो
ग्रन्थ सूचीमा
विज्ञान छ-जसको शीर्षक “आधारशीलाको अभाव” छ
दर्शन-जसको शीर्षक “विश्वासको संकट” छ
वातावरण- जसको शीर्षक “एकदमै बिग्रँदो स्थिति” छ
राजनीति-जसको शीर्षक “हराएको क्षेत्र” छ
मानवता-जसको शीर्षक “पलायन” छ
जनसंख्या- जसको शीर्षक “राष्ट्रीयताको प्रश्न” छ
अर्थतन्त्र- जसको शीर्षक “संकट भित्रको संकट” छ
बादल
सोच्दै छु,
हामीमाथिको बादल
विलीन भइदिए पनि हुन्थ्यो
पानी पानी भएर कतै बगिदिए पनि हुन्थ्यो
तर बिलीन भइदिन पनि
समय चाहिँदो रहेछ
पानी भइदिल पनि
पानी भइदिन पनि
समयसित साउती गर्नुपर्दौ रहैछ
सिउँडीको काँढा हाइन बादल
जसलाई छुन सकिराखैको छैन
र पनि-
क्षितिजको फ्रेमभित्र कैदी त्यो बादल
हेर्दै म र्साईत पर्खिरहैकौ छु
कैदी त्यो बादल
जसलाई अपहरया गर्न
म अस्तित्व बेचिरहेको छु ।
जून
त्यो जून
तिमीले हेर्दा तिमीजस्तो हुन्छ
एक्लो एकान्ते
बादल जस्तै उड्छ सम्झना
र पानी जस्तै दर्किन्छ पीडा
तिमी भित्र पनि म भित्र पनि,
उस्तै छ आकाश
तिम्रै मन जस्तो-चौडा
तिम्रै अनुहार जस्तो चम्किन्छन् हररात ताराहरु
र लजाउँछन् एक अर्कासँग
त्यसैले त्यो जून
तिमीले हेर्दा म जस्तै हुन्छ
र मैले हेर्दा तिमीजस्तै हुन्छ
दशैँको चिठी
विगतको सागरमा डुबुल्की मार्दा
दशैँलाई सम्झिन्छु-
‘कान्छा, तँलाई
शान्ति र सद्भावको आशर्ीवाद छ
तँलाई नवदर्ुगाले सदा कल्याण गरुन् !’
आयुदर्र््रोणसुते… का थप आशर्ीवचनहरू
तँछाड-मछाड गर्दै बर्सिन्थे मान्यजनहरूबाट
म हर्षौहर्षे पुलकित हुन्थेँ
आशर्ीवादहरूको गह्रौँ कुम्लो बोकेर
शहर पस्थेँ हरेक दशैँ निखारेर
तिनै आशर्ीवचनहरूलाई रक्षाकवच मानेर
वर्षरि आफन्तको सम्झनामा कल्पिन्थेँ
आतुर रहन्थेँ हरेकसालको अर्को दशैँ भेट्न ।
एउटा खबर पुर्याइदेऊ न
ज्वारभाटा पहाडहरू कुद्दै थिए लाम लागेर
म हेरिरहेको थिएँ, मौन आँखाले
कानैमा कोही फुस्फुसायो, गार्न्धर्व बतासको झङ्कारसित
फर्केर हेरेँ
रातो डाँडा बोलिरहेको थियो –
तल डबलीहरूमा सधैँ ताण्डव-नृत्य गर्नेहरूलाई
आँगनहरूमा रात-विरात त्रासदीय दुन्दुभी बजाउनेहरूलाई
एउटा खबर पुर्याइदेऊ न-
म भीरभरिको अस्तित्व,
एक्लो सौर्न्दर्य थामेर यो उजाड रुँगेको छु
प्रगतिपथ
म नहुँदै अर्थात् मेरो जन्म नहुँदै
यो संसारमा केके भइसकेथ्यो
असभ्य मानिसहरू सभ्य भइसकेका थिए
ढुङ्गे युगबाट मानिस
वैज्ञानिक युगमा प्रवेश गरिसकेथ्यो
जहाज बनिसकेथ्यो
बिजुली, फोन, बन्दुक, बम बनिसकेथे
मानिसले सयौं युद्ध लडिसकेथ्यो
नयाँ हतियार, औजार र उपकरण बनाइसकेथ्यो
शहरहरू ध्वस्त पारी
शहरहरू निर्माण पनि गरिसकेको थियो ।