मधुपर्क २०६६ मंसिर

जीवनमा साना साना कामहरुको ठूलो महत्व हुँदोरहेछ । मुटु रोगका सर्जन डा. भगवान कोइराला हिजो टि.भी.मा भन्दै थिए– सानो सानो कामबाट ठूलो काम बन्छ । उनको भनाइमा मेरा पनि धेरै चिन्तन सूत्रहरू मिले । वास्तवमा समग्र रुपमा थोक कार्य काहीँपनि हुँदैन । साना साना कार्यहरुका गठजोडबाट ठूला कार्य बन्दा रहेछन् । विशाल पहाड हेरौँ, साना साना धुलीकणहरुको योगबाट नरि्माण भएको छ । सीमाहीन समुद्र हेरौँ, थोपाथोपा पानीबाट निर्मित भएको छ । हजारौँ गजकपडाको बण्डल हेरौँ सानो केसभन्दा मसिनो धागोबाट बुनिएको छ । महाभारत र रामायण विश्वका धेरै श्लोक भएका महाकाव्य मानिन्छन् । महाभारतका प्रत्येक श्लोकहरू साना साना शब्दबाट, साना साना रुपबाट, साना सानाअक्षर, वर्ण र सूक्ष्म ध्वनिहरुबाट रचना भएका छन् । यसरी सानो चिजबाटै ठूलो चिज बन्नेरहेछ, सानो कामबाटै ठूलो काम बन्नेरहेछ ।

असाध्यै मन परेपछि
चुम्बन
चुचुरामा गरे पनि हुन्छ
खोंचमा गरे पनि हुन्छ ।

यो छातीभरि
तिम्रो सम्झनाले
घच्घच्याइरहेको बेला
कुन्नि किन हो ?

आकाङ्क्षाबाट ओर्लिएको सुनामीजस्तै
रहरबीच उच्छालिने
पीडाको प्रशव प्रहरमा
रातमा ब्यूँझन्छन् मेरा असहजहरू

मान्छे हुनुको अर्थमा
भोक र अभावमा बाँच्नु होइन भने
मानबहादुरले एक पेट खान पाउनुपर्छ
मानबहादुरले एक आङ लाउन पाउनुपर्छ

अचेल मोफसलतिर
मौलाएको छ कविताको खेती
कवि मनहरूले चेतनाको दियो बालेर
अन्धकार विरुद्ध लडिरहेका छन्

सधैँ गन्गन् / निरन्तर पर्पर्
उही परिवेश, उनै आवाज
उही धरातल, उनै आत्मवञ्चना
हेर्दाहेर्दै/पर्खंदापर्खंदै
वाक्क लागेर जनता

आज म मेरो मन
खण्ड-खण्ड गर्न तयार छु !
सर्वाङ्ग मनमा
मेरो विश्वास
अनायास टुट्यो

नीलो आकाशमा
मडारिरहन्छन् काला बादल
युद्ध चर्किरहन्छ घनघोर ।

जब म बाटोमा ओहोरदोहोर गर्छु
मेरो स्पर्शमा आउँछ
एकातिर
सधैँ सबैलाई जीवन बाँड्दै हिँडिरहेको निश्चिन्त हावा

समाऊ-
मेरा यी हातहरू समाऊ
मलाई तिमी
आफूजस्तै निष्कपट बनाऊ ।

तिमीले हिँडेका बाटोहरू हेरेर चित्त बुझाउँछु
तिमीले हिँडेका बाटोहरूलाई स्पर्श गर्छु
तिमीले नाघि गएका पहाडहरूको अभिनन्दन गर्छु ।
अब पहाडहरूलाई प्रेयसी भन्न थालेको छु

कसैले मलाई दागा धर्यो
र, मेरो अपहरण गर्यो
दस लाख फिरौती माग्यो
र, मैले दिन सकिनँ
अब मेरो हालत के हुन्छ !

प्लेटमा घाम
आकाशमा उज्यालो
सुन्दर छाया ।

सगरमाथा चुली पनि चुरेजस्तो लाग्छ ।
अगस्तीले सबै थोक तुरेजस्तो लाग्छ ।।

ऋतु वसन्तको थियो । लालीगुराँसहरू रातै भएर फुलेकाले नेपालका लेकाली पर्वतहरू पूरै राताम्य भएर रङ्गएिका थिए । पारि हरिया पहाडको छाती चिरेर बगेका सेता झरनाहरू मीठो सङ्गीतको धुनमा रमाउँदै तल कहाँ-कहाँ अनन्त गहिराइमा झरेजस्ता देखिन्थे । पहाडको फेदीमा नीलो पानीमा सेता छालहरू उराल्दै बेतलौरीजस्ता बाङ्गएिर नदीहरू बग्थे । रूखका डालीमा बसेर कोहो कोहो कोइली कराउँथ्यो ।

उसले धेरै जनाको मुखबाट धेरै ठाउँमा र धेरैपटक सुनेको छ- मुलुकमा गणतन्त्र आयो, अब त सर्वसाधारण जनताको पनि पहुँच सिंहदरबारमा पुग्यो । अब भने नेपाली जनता साँच्चैका सार्वभौम भएका छन् ।

कथाकार दिवाकर नेपालीज्यू, केही समयअघि मेरो तपाईंसँग भेट भएको थियो । अपरिचयको आवरणले ढाकेको हाम्रो सम्बन्धलाई किन हो मैले अनावरण गर्न रुचाइनँ । किन रुचाइनँ त्यसको आफ्नै कथा छ । अहिले मेरो मनोदशा सामान्यबाट असामान्य बन्दै गएको छ । लेखनमा लागेपछि मेरा भावनाहरू रित्तो भएझैँ लागिरहेछन् ।

देशमा द्वन्द्व चर्किएपछि गाउँमा टिक्न नसकेर उनीहरू सहर पसे । सहर पसेर मात्रै उनीहरूको हैरानी सकिएन । बाँच्नै पर्यो र बाँच्नका लागि खानै पर्यो । अनि खानका लागि कमाइ हुनै पर्यो तर उनीहरूको भरपर्दो कमाइको स्रोत केही पनि थिएन सहरमा । लोग्नेस्वास्नी एउटा कोठा भाडामा लिएर बसेका थिए । त्यही कोठाको भाडा पनि समयमा तिर्न नसकिने स्थिति उत्पन्न हुँदै गइरहेको थियो उनीहरूको ।

सबैको मनलाई यसरी बहलाउनु मेरो रहर नभएर बाध्यता हो भन्ने कुरा यी समाजका ठेकेदारहरूले किन बुझ्नै चाहँदैनन् ? कसलाई पो रहर लाग्ला र आफ्नो अङ्ग प्रदर्शन गर्दै आफ्नो खिल्ली आफँैले उडाउनलाई ? आफ्नो लिलाम आफैँले बढाबढ गर्नु मेरो रहर नभएर कर हो भनेर बुझिदिने कसले ? पापी पेटको असहृय ज्वालालाई यी समाजका ठेकेदारहरूले निभाइदिने जिम्मा लिइदिने भए हरेक दिन यसरी आफ्नो आत्मालाई बेचेर हिँड्दै पेटको ज्वाला शाान्त पार्नुपर्ने आवश्यकता नै पर्ने थिएन होला ?