कविता

हल्का पिरो,
हल्का अमिलो
अलिकति भए प्रशस्त हुने
भान्साको कुनाकानी लुक्ने
अचारले पेट अगाउँदैन
बिना अचार जिब्रो रमाउँदैन ।

फूलका बगैँचाहरूमा उम्रिन्दैनन् कविता,
मान्छेको अनुहारमा लेखिएको हुँदैन कविता,
हिँडदा हिँडदै, पाइने चीज पनि होइन कविता

आयो कोरोना धरतीमा बाँच्ने कसो गरी
घरभित्र भोकमरी बाहिर महामारी

१) मिर्मिरे
यहाँ उज्यालो बोलाउने नै निदाएपछि
सम्मानित अगुवाले नै बाटो बिराएपछि
भन ए ! अन्धकारका वीर शत्रुहरू हो
अब मनहरूले कसरी मिर्मिरे अन्माउने ?

बगिरहने नूनिलो यो आँखाबाट आँसु
थिचेको छ समयले कसरी म हाँसु

कोही आफ्नो छैन
कोही आफ्नो छैन
रुनु हाँस्नु आफैं त हो
कोही आफ्नो छैन

हामीले रोजेको नेता
फाँकी लाउने नहोस्,
इमान्दार होस्,
मुर्ख नहोस् ज्ञानी होस्
निकै पढे लेखेको होस् ।

आगनीको डिलमा,
साहुको जमीनमा।
दुई छाक कटाएर,
परालका तेन्द्रा बटाएर ।

कता कताबाट आउँछ
खबरखाबर ल्याउँछ;
अर्काको मनको बात
दुरुस्तै सुनाउँछ
आफ्नो कुरा समेत
अर्काकहाँ पुर्याउँछ ।

म
को हुँ
चिन्नु छ
कसो गरी
म भित्रको म

मनले तिमीलाई चाहिरहे मुखले बोल्नै सकेन
मुटुमा तिम्रै बास भयो कहिले भुल्न सकिएन

यो दशैं,
अरुलागि मीठो, मीठो खानु,
राम्रो, राम्रो लाउनु अनि
दक्षिणा थाप्नु भए पनि

छु म आमा, सात समुद्रपारि
ठुलो शहरमा
किनेको छु मैले सुन्दर एउटा महल
त्यही शहरमा

अचेल
नयाँ कालिदासहरूको
ह्वात्तै बजार बढेको छ
हिजोआज
नयाँ क्रोचे र नित्सेहरूको
भाउ अचाक्ली चढेको छ

म त हारेको मान्छे
आफैसँग आफन्तसँग
यो अजनबी दुनियाँसँग
लर्बराइरहन्छ्न मेरा पाइलाहरू
चिप्लिरहन्छ्न भाग्योदयका नक्षत्रहरू ।

सोल्टिनी,
तिमीले मसँग
मीठा मीठा,
मन मिल्ने कुरा गर्थ्यौ,
ठुस्का ठुस्की पनि गर्थ्यौ,

हो
मैले
सपना
देखेकै हो
सपना देख्नु
मेरो नीजि कुरा ।

हर राति हर सपनामा तिमीलाई देखे मैले
जिन्दगीका हर समय तिमीसँग बिताए मैले

घाम लागेको बेला पानी परेको बेला
आकाशैमा देखिन्छ रङ्गीचङ्गी मेला
तीन रङ्ग चार रङ्ग जम्मा सात रङ
इन्द्रेनीलाई देखेर परेँ म त दङ्ग

सुन्दा पनि अचम्म के–के भन्छिन् सानीले ?
सफा पारी सर्लक्क भाँडा माझिन् रानीले !