रुंदा रुंदा आँखै रित्यो….

रुंदा रुंदा आँखै रित्यो
झर्नै छाड्यो आँशु ,
हावा बिहिन बेलुन् झैं
सुक्यो जिउको मासु ।

दबाएर पीर ब्यथालाई
हांशौ भन्छ ओठ्,
बल्जिएर तड्पाइरहन्छ
चोटै माथि चोट ।

भासिएर जान्छ धर्ती
पाइला टेक्न खोज्दा,
कति मुर्छ परौ दैबा
दिलमा तिरले घोच्दा ।

शायद मेरै गल्ति थियो
मानब भइ जिउनु,
टुक्री रहने मन मुटुलाई
साहस गरि सिउनु ।

राजेश रुम्बा लामा “अतृप्त्”