किचकन्नी

मैले सोचे–“घाम नडुबेसम्म रात पर्दैन ।”

अब मैले रातको नभै घाम डुब्ने समयको प्रतीक्षा गर्नु पर्नेछ । किन आज समय यस्तो बिस्तारै गइरहेको छ ? अरु बेला त दिन र रातको कुनै पत्तै हुँदैनथ्यो । आखिर आज मलाई के भइरहेछ । के म प्रेममा त परिन ! धत् नचाहिने कुराहरू किन आइरहेको होला मनमा ।

सोच्ने कुराहरू धेरै थिए–“जस्तै कि त्यस्तो सुनसान रातमा एक्लै आइमाई त्यस्तो अध्यारोबाट किन हिड्नु परेको, अरुले जेसुकै गरोस् मैले चाहि किन उसैलाई पछ्याउनु परेको ? मैले उसलाई चिनेको छु र ! उनी किन त्यति सुन्दर छे, अनि किन रातको त्यो अन्धकारमा पनि मेरो सामुन्नेबाट हिडिरहन उनलाई अलिकति पनि डर लागेन, झन मसँगै टाँसिएर कसरी हिड्न सकेकी ? कस्तो लोग्ने मान्छेको डर नभएको आइमाई ! लोग्ने मान्छेहरूको के विश्वास गर्न सकिन्छ र ! जथाभावि भई दिएको भए ?” त्यस्तो सुनसान रात अनि बाटोमा कसैको भर हुन्छ र ! त्यस बेला मैले मात्र केही नसोचेको हो र । हुन त कुन चाँही हो बेला मैले उसको हात पनि समाएकै हुँ । तर उनीबाट न कुनै रोकतोक न कुनै प्रतिक्रिया । झन् उसैले पो मेरो दुबै हात समाति अगाडी बढी रहेकी । धन्य म भित्रको मानिस ममा धेरै धैर्यता ब्याप्त थियो । त्यो पनि एउटा घटनाको कारणले जब मैले आफ्नो सम्पूर्ण एक महिनाको तलव गुमाएको थिएँ । यिनै कुराहरू घुम्दाघुम्दै मेरो दिमागमा लालसा र सचेतना एकै पटक आइरहेको थियो । लालसा यो थियो कि यस युवतीलाई पूर्ण रुपमा भोग्न पाऊँ अनि सचेतना चाहि यस क्षणिक रमझमले कुनै अप्रिय घटना ननिम्त्याओस् ।

“तपाईले त धेरै पिउनु भएको जस्तो छ आज ।” कति सहजताले मेरो हात समात्दै गरेकी उसले भनेकी थिई ।

म चाहि मनमनै सोच्दै थिएँ – “पिएको भनि थाहा पाएर पनि किन मसँगै हिडेकी होली । कस्तो खालकी आइमाई हो यो ।”

मेरो घरनजिक आइसकेपछि उसले फेरी भनि – “भोलि पनि यसरी नै हिँडेर आउँने है ?” मैले हुन्छ भने । म ढोका घ्याच्च खोलेर भित्र पसे । अनि खल्तीबाट साँचो निकालेर ब्यागभित्र राख्दा बल्ल त्यो युवतीलाई सम्झन्छु अनि बाहिर हेर्छु, त्यो युवती त्यहाँ हुदिन ।

“के हेर्नु भएको ” – बाहिरबाट आवाज आउँछ । मैले को हो भनेर सोध्छु ?

“आफ्नो बुढीलाई पनि बिर्सनु भो कि के हो ? धेरै नपिउनु भनेको मान्नुहुन्न ।”

त्यसपछि म चुप लाग्छु, अनि अघि भर्खर मैले साँचो खोलेको रक्सिको मात ठान्छु । खै कुन क्षण भुसुक्कै निदाएछु । विहान घरमा बुढी देख्दिन अनि पो सम्झन्छु । बुढी त अस्ति नै माइत गएकी । त्यस वखत पो सोच्छु –“त्यसो भए राति आफ्नो बुढीलाई चिन्नुभएन भनेर भन्ने को ? ”

अफिसमा त्यस युवतीसँग भेटेको कुरा साथिसँग भन्छु । उसले भन्न थाल्छ – “पक्कै पनि हिजो राति तिमीलाई किचकन्नीले छलेछ । नत्रभने त्यस्तो राति को महिला तिमिसँग हात समाएर हिँड्छ । त्यस्तै केटी भए तिम्रो पैसाहरू हराउनु पर्ने, त्यस्तो पनि छैन । होस गर है ! हुनत यस्तो कुरामा तिमी किन विश्वास गर्छौ ?”

उसको यस्तो कुरा सुन्दा अब म सोच्न थालेको छु । मैले पहिले पहिले सुनेझै यो केटी कहीँ किचकन्नी त हैन ? विस्तारै आफ्नो वसमा पारेर सुकाएर मार्छन भन्ने मैले सुनेको हुँ । चरित्रहीन केटी भए त पैसाहरू चोरी हुन सक्थ्यो । फेरी त्यसवखत म फितान पनि त थिएँ, अब भने मेरो जीउ धक्क फुल्न थाल्छ । अनि कसैले भनेको सम्झन्नछु, – ”किचकन्नीहरूको कुुर्कुचा पछाडी फर्किएको हुन्छ ।”

आज म त्यही कुरा विश्वस्त पार्न त्यहीँ ठाउँमा जाँदै छु । कसैको आगमनले म झसंग हुन्छु । अरे रात नै नपरी यो केटी त मेरै घरमा आइपुगी । अब उसको खुट्टा हेर्छु ठिकै छ । अब उसलाई म तलदेखि माथिसम्म हेरी रहन्छु ।

“के तालको मान्छे हो तपाई? किन टोलाई रहेको, आज त दिउसै देखि पानी चढाइराख्नु भएको छ कि के हो ? आफ्नो बुढीलाई पनि चिन्नु भएन कि क्या हो ? कस्तो मान्छे होला ।”

उसको अनुहार नियालेर हेर्छु अनि बल्ल विश्वस्त हुन्छु । यो त मेरै बुढी हो ।

“किन झस्किनु भएको मलाई देखेर ? तपाई त कस्तो हुस्सु मान्छे, आज पनि हिजो जस्तै हिडेर आउने भन्या होइन ? म माइतमा तपाईलाई कुर्दाकुर्दै । मलाई लिन आउनु पर्दैन । फेरी हिजो त रक्सीको सुरमा भनेको होला भनेर फोन गर्छु फोनै उठ्दैन । म नै यहीँ आउनु पर्यो ।”

अब सवै कुरा छर्लङ्ग भएको थियो । हिजोको केटी , किचकन्नी र मेरो श्रीमती एउटै अस्तित्व वोकेको मानिस । पिएको मान्छेलाई एक्लै छोड्नु हुदैँन भनेर हात समातेर डोराउदै ल्याउने आफ्नै बुढीलाई केके कल्पना गर्ने र आफू होसमा नहुने अनि नभएको कुरामा विश्वास गर्ने आफ्नो सोचाई प्रति आफैमाथि हाँसो उठ्न थालेको छ ममा । धत् लोग्ने मान्छेको जात कतिसम्म छाडा हुन सक्छ !