कार्यालय सरेको सूचना

कोठा ठूलो र फर्निचरले खचाखच भरिएको थियो । पिएको टेबुलबाहेक सबै कुर्सी पर्याप्त सङ्ख्यामा थिएन, ‘कतै कुर्सी खाली भए बस्नु हुन्थ्यो’ को सङ्ख्या पनि पर्याप्त थियो । कहिले भीडसाग वार्ता, अन्तर्वार्ता, कहिले फाइलसाग मन्त्री कक्षको भित्र बाहिर, कहिले फोन र टिपोट । पिए थियो अत्यन्त व्यस्त । भीड थियो पालोका लागि आतुर । एघार बजेदेखि पालो पर्खेर बसेको रामानन्द शुक्लको पालो आउन दुई बज्नुपर्‍यो ।

“भन्नुस्, तपाईंको के छ ?”

“म विगत तीन वर्षदेखि डोल्पामा छु । त्यस्तो दुर्गममा तीन तीन वर्ष बसे । सरुवा गरी पाउाको निवेदन लिएर आएको ।”

“कुन तहमा हुनुहुन्छ?”

“कृषि अधिकृत र हाल निमित्त हाकिम पनि ।”

“अफिसको तह सोधेको होइन, हाम्रो पार्टी सङ्गठनको तह भनेको ।”

“म पार्टीमा लागेको छैन, पिए साब ।”

“पाटीको सिफारिस छ ?”

“त्यो पनि छैन ।”

“यो पनि छैन, त्यो पनि छैन, अनि डोल्पामा नबसेर कहाा बस्ने त । मैले भन्नु पर्दा त तपाईंलाई निमित्त नै धेरै छ ।”

“म सधैाभरि कर्मचारी राजनीतिमा लाग्नु हुादैन भन्ने मान्यतामा बसेा ।”

“कहाा छ तपाईंको मान्यता ?”

“निजामती सेवा ऐनमा ।”

“त्यसो भए हाकिम साहेबलाई सानो दुःख दिउ, हुन्छ ?”

“अवश्य, पिए साहेब ।” ओइलाउदै गएको रामानन्द केही उजेलियो ।

“दुर्गम जिल्लामा तीन वर्षभन्दा बढी बस्न नहुने ऐनको दफा ल्याउनु भयो भने सरुवा गर्न सजिलो होला, त्यही दुःख दिउ भनेको ।”

त्यसपछि रामानन्दसागै बसेको अर्को भीड सदस्यको पालो आयो- “ल भन्नुस् तपाईंको के छ ?”