फूल

मान्छेहरूले कुल्ची हिंड्ने
बाटोमा म उम्रन सकिन
र
यै कान्लोमा उम्रिएँ- बाटो नजिकै

उम्रंदा उम्रंदै फुलें – म
र
फुल्दा फुल्दै चुँडिएर
देउताको थानमा चढाइएँ

देउताले पनि देखेन-
म रोएको

यै जाबी केशशुल्का सरस्वती
फूलको आँसुले
शिवलिङ्ग भिज्यो
र
मान्छेहरूले
शृष्टि शुभारम्भको उत्सव मनाए

या मेरै योनीको रगतले
फागु मनाए

म विवश भएर हेरिरहें-
मेरो अवसान पछिको अनुष्ठान
या यो
मेरै समयको आहुति

मान्छेहरू हिंडिरहें
मलामी मनको
तीरै तीर

मेरो आँसुले उनीहरूको
बाटो छेकेन

मेरै अगाडि धमाधम
ती मान्छेहरू देउता भए
र
देउताहरू ढुंगा भए –
स्कन्धयात्रामा

म मृत्यु झैं जीवन
बाँचेका –
ढुंगाहरूमा पछारिएँ

मेरा चोटहरूको
इतिहास
मेरै रुप -लावण्य औ यौनको
आगोमा डढाइयो
र
मान्छेहरूले मेरो सपनाको युगान्त
नगरा बजाए

या मेरै ओठका मुर्छनाहरूको स्पर्शले
खुसी मनाए

यद्यपि
म यै साक्षी किनाराकी सरस्वती फूल
बेरोकटोक
तृष्णाहरूको बजारमा बेचिएँ

र
मैले
मेरै स्तनको मुन्टो देखाएर पीप
चुसाउन सकिन –
मेरो नानीलाई