यात्रामा देखिँदै गरेको उज्यालोले
आँखामा पट्टी बाँधेर
मलाई डोर्याइरहेको हुन्छ ।
आँखाको लोभ नगर
लोभ नगर हात र खुट्टाको
अग्निकुण्डमा हाँसोलाई आहुति दिएर
तिमी भन्छौ
बाँच, तिमीले बाँच्नुपर्छ ।
मेरा लागि केही बाँकी छैन
म हरक्षण
हर ठाउँ
रक्ताम्य लड्नुपर्छ ।
टाढिँदै गयो बालापन मसँग
म किनारबाट अँध्यारोमा हात हल्लाइरहेँ ।
यौवन बासको पातजस्तो
सुकेर धेरै समय
ममा झुन्डिरह्यो
कुन गल्लीमा
कुन बेला झर्यो
मेरो बैँस ।
क्षितिजको हिमालजस्तो तिमी
तिमीतिरबाट आइरहेका छन्
मलाई लखेट्ने सारा दुःखहरू ।
मैले मृत्यु पिइरहेको छु
सायद
तिम्रो दीर्घायुका लागि
बाँच तिमीले बाँच्नुपर्छ !
तिमी भन्छौ ।
अंक: ५६१
२०७० भाद्र १६
Sep 1, 2013