Skip to content


आउँछु भनेर विश्वास दियौं
तिमीले मलाई
उषाकालदेखि तिमी आउने
बाटो हेरिरहे ।

घरका सबैलाई अन्तै पठाएर
एक्लै तिम्रै प्रतीक्षामा
म खाटमा पल्टिरहे ।

घरको मूलढोका बाहिर
तिमी आयौ कि भनेर
हेर्न निस्के म
अहँ तिमीलाई देखिन मैले
मेरो विश्वासको
सीमारेखा बिलाएर गयो
तिमीले मलाई
आउँदिन भनेको भए
नयन बाटोमा ओछ्याउने थिइन
माया लाउदिन भनेको भए
मनले पर्खने नै थिएन ।

विश्वासमा पारेर तिमीले
मेरो मन किन रुवायौ प्रिय ?
मैले कुनै गल्ती गरेको थिइन
किन तड्पायौ प्रिय ?

अरुणबहादुर खत्री “नदी”
सामाखुसी साहित्य समाज, काठमाडौं (नेपाल)
मोबाइल ९८४१७९७६६४

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *